The National: Weemoed, Meesterschap en Moderne Alternatieve Rock
The National. Introductie
Sinds hun oprichting eind jaren 1990 heeft The National een unieke muzikale identiteit ontwikkeld, geworteld in weemoed, introspectie en sonische verfijning. Met de baritonstem van Matt Berninger, cryptische maar emotioneel rauwe teksten, en de vaak orkestrale arrangementen van de band, zijn ze uitgegroeid tot een van de meest geprezen alternatieve rockbands van de 21e eeuw. Door indie-esthetiek te combineren met kunstzinnige songwriting en emotionele eerlijkheid, hebben ze een plek veroverd die zowel intellectueel prikkelend als emotioneel aangrijpend is.
The National. Oprichting en Vroege Jaren
The National werd opgericht in 1999 in Cincinnati, Ohio, maar hun opmars begon pas echt na hun verhuizing naar Brooklyn, New York. De band bestaat uit vijf kernleden: zanger Matt Berninger, de tweelingbroers Aaron en Bryce Dessner (gitaren en andere instrumenten), en Scott en Bryan Devendorf (bas en drums).
Voor The National hadden de leden gewone banen — Berninger werkte in de reclamewereld en de anderen hielden zich bezig met creatieve en academische projecten. De band begon als een nevenproject, gevormd uit een gedeelde bewondering voor artiesten als Leonard Cohen, Nick Cave en Joy Division. Deze invloeden, gecombineerd met hun eigen stijl, vormden de basis voor The National’s unieke geluid: somber, literair en ingetogen.
Debuut en Sad Songs for Dirty Lovers (2001–2003)
Hun titelloze debuutalbum verscheen in 2001 via Brassland Records, een label dat mede werd opgericht door Aaron Dessner. Het album was bescheiden van opzet — rauw en lo-fi vergeleken met latere werk — maar introduceerde Berninger’s introspectieve teksten en de kenmerkende broeierige sfeer van de band.
Hun tweede album, Sad Songs for Dirty Lovers (2003), betekende een belangrijke stap vooruit. Het werd geproduceerd door Peter Katis, die een vaste samenwerkingspartner zou worden, en bracht meer verfijning en emotionele intensiteit. Nummers als “Murder Me Rachael” en “Cardinal Song” gaven een voorproefje van het dynamische spel tussen kwetsbaarheid en grandeur dat later hun handelsmerk zou worden.
Alligator (2005): De Doorbraak
Met Alligator (2005) begon The National een groter publiek te bereiken. Het album vond een krachtig evenwicht tussen terughoudendheid en urgentie, met opzwepende ritmes en poëtische, cryptische teksten. Berninger’s teksten werden scherper en indringender, met scenes van stedelijke verveling, interpersoonlijke spanningen en existentiële twijfel.
“Alligator” bevatte opmerkelijke nummers zoals “Mr. November” — een vurige hymne die een favoriet onder fans werd — en “Secret Meeting,” waarin hun kenmerkende stijl volledig tot uiting kwam: ingetogen instrumentatie die opbouwt naar intense emotionele climaxen.
Het album kreeg lovende kritieken en werd krachtig ondersteund door uitgebreide tournees, waarmee The National definitief de stap zette van cultband naar vaste waarde in de indie-scene.
Boxer (2007): Meesterwerk van Subtiliteit
Met de release van Boxer (2007) klom The National naar de top van de indie rockwereld. De opener “Fake Empire” legde politieke desillusie bloot, ondersteund door hypnotiserende piano- en koperarrangementen. De klassieke scholing van Bryce Dessner kwam steeds duidelijker naar voren en verrijkte het album met gelaagde texturen.
Boxer wordt vaak beschouwd als het meesterwerk van de band, met lof voor de ingetogenheid, elegantie en emotionele kracht. Nummers als “Slow Show” en “Start a War” demonstreren hun vermogen om ruimte, sfeer en nuance ten volle te benutten.
Meer dan alleen muziek vestigde Boxer de band als kunstenaars die hoge artistieke ambities weten te combineren met oprechte emotionele diepgang — een zeldzaamheid in de hedendaagse muziekwereld.
High Violet (2010): Een Uitbreiding van het Geluid
Met de release van High Violet in 2010 tilde The National hun artistieke visie naar een nieuw niveau. Het album was grootschaliger en emotioneel meeslepender dan zijn voorgangers. Gedeeltelijk opgenomen in de garage-studio van Aaron Dessner, bevatte het weelderige arrangementen, sombere thema’s en zorgvuldige productie.
De leadsingle “Bloodbuzz Ohio” werd een anthem van vervreemding en verlangen. “Terrible Love,” “England” en “Vanderlyle Crybaby Geeks” lieten de uitgebreide orkestratie en subtiele dynamiek van de band horen.
Het album was zowel commercieel als kritisch een succes, debuteerde op nummer 3 in de Billboard 200 en stond op tal van “Best of the Year”-lijsten. Het bevestigde The National als een belangrijke kracht binnen de alternatieve muziek.
Trouble Will Find Me (2013): Poëtische Verfijning
Drie jaar later verdiepte Trouble Will Find Me de introspectieve stijl van de band. Het album bevatte bijdragen van Sufjan Stevens, Sharon Van Etten en St. Vincent, wat hun toenemende invloed binnen de indie- en artrockgemeenschap onderstreepte.
De teksten van Berninger waren persoonlijker en meer meditatief, en behandelden thema’s als ouder worden, angst en liefde met elegante wanhoop. “I Need My Girl,” “Don’t Swallow the Cap” en “Graceless” behoren tot de hoogtepunten — emotioneel gelaagd en sonisch rijk.
Hoewel het niet zo baanbrekend was als Boxer of High Violet, verstevigde Trouble Will Find Me het kenmerkende geluid van de band en toonde hun constante kwaliteit in emotioneel verhalen vertellen.
Sleep Well Beast (2017): Experiment en Grammy-winst
In 2017 bracht The National hun meest experimentele album tot dan toe uit: Sleep Well Beast. Het was doordrenkt met elektronische texturen, digitale effecten en lossere songstructuren — een gedurfde evolutie.
Thematisch verkende het album politieke onrust en huwelijksproblemen. “The System Only Dreams in Total Darkness” en “Day I Die” behoren tot hun energiekste nummers, terwijl “Guilty Party” en “Carin at the Liquor Store” intieme ballads zijn.
Het album won in 2018 de Grammy Award voor Best Alternative Music Album — een bekroning van hun langdurige creativiteit en artistieke lef.
I Am Easy to Find (2019): Een Collaboratief Experiment
I Am Easy to Find, uitgebracht in 2019, was een uniek en ambitieus project. Het album ging gepaard met een korte film van regisseur Mike Mills en bevatte bijdragen van vrouwelijke vocalisten zoals Gail Ann Dorsey en Lisa Hannigan, die samen met of in plaats van Berninger zongen.
Met 16 tracks is het hun meest uitgebreide werk — minder samenhangend misschien, maar rijk aan lyrische en muzikale juweeltjes. “Light Years,” “Oblivions” en “Rylan” tonen de voortdurende ambitie van de band om traditionele rockstructuren te overstijgen.
First Two Pages of Frankenstein en Laugh Track (2023)
Na een korte pauze en Berninger’s worsteling met depressie keerde The National in 2023 terug met twee albums: First Two Pages of Frankenstein en Laugh Track. Het eerste album behandelde thema’s als isolatie en genezing en bevatte samenwerkingen met Taylor Swift, Phoebe Bridgers en Sufjan Stevens.
Laugh Track, onverwachts later datzelfde jaar uitgebracht, was spontaner en opgewekter, met nummers als “Alphabet City” en “Deep End” die de flexibiliteit van de band onderstrepen. Samen weerspiegelen de albums zowel persoonlijke als artistieke groei, en verstevigen ze hun plek in het hedendaagse muzieklandschap.
The National. Stijl en Lyrische Thema’s
Het geluid van The National wordt gekenmerkt door langzaam opbouwende composities, baritonzang en introspectieve teksten. Waar hun vroege werk vooral gebruik maakte van traditionele rockinstrumentatie, bevatten latere albums orkestrale arrangementen, elektronische elementen en gelaagde productie.
Berninger’s teksten zijn impressionistisch, vol ambiguïteit, zwarte humor en poëtische fragmenten. Hij behandelt vaak thema’s als vervreemding, huwelijksproblemen, politieke vermoeidheid en emotionele verlamming — altijd met een onderliggende menselijke kwetsbaarheid.
The National. Erfenis en Invloed
Gedurende meer dan twintig jaar heeft The National een toegewijde schare fans opgebouwd en het respect van critici en collega-artiesten verdiend. Hun invloed strekt zich uit tot een generatie indie- en alternatieve acts, waaronder Daughter, The Antlers en Big Thief.
In een tijdperk waarin snelheid en vluchtigheid de norm zijn, onderscheidt The National zich met hun trage, doordachte en emotioneel krachtige kunst. Ze hebben met succes de werelden van rock, klassiek en experimenteel weten te overbruggen — zonder ooit hun ziel te verliezen.
Of ze nu in uitverkochte arena’s spelen of festivals cureren, The National heeft altijd vastgehouden aan hun artistieke integriteit en is blijven evolueren zonder hun stem te verliezen.
